دیروز خواهر شوهرات اومدن صحبت تو اتاقم

زهرام مامان قبول کرده

زهرام دارم مثل  ...

کار میکنم تا بهت برسم

نمیدونم تو هنوز سر حرفت هستی یا نه

ولی من هستم رو حرفم

تا وقتی نفس میکشم من خودمو مال زهرام میدونم و  بس

تا وقتی نگی منو نمیخوای میرم و میام

زهرام اینو بدون که دارم دق میکنم 

ولی یاده حرف تو که میگفتی

پشت هر سختی ای یه  راحتی هم هست

زهرام من تورو از خدا خواستم و میخوام

زهرا ولی هر شب قبل از  خواب

با عکست حرف میزنم تا خوابم ببره

زهرااااااااااااااااااااااااااام

میمیرم برات

ایلاویو

خویش را در انزوای درد تنها می گذارم .

خلوتی دارم که در آن با خیالی کودکانه .

گاهگاهی عشق را دزدانه آنجا می گذارم .

باز می ترسم ز طغیان گناهی که نکردم !!!

نا گزیر از عشق بر احساس خود پا می گذارم .

تقدیم به او که پیشم نبود                           ولی حس بودنش بر من شوق زیستن داد

دلم برای کسی تنگ است که آفتاب             صداقت را به مهمانی گلهای باغ می آورد

گیسوان بلندش را به باد می دهد                 دست های سپیدش را به آب می بخشد

شعر های خوشی چون پرنده ها می خواند

ای کـــاش دلـــم اســیـــر و بــیـمار نبود

در بـــنـــد نــــگاه او گــــرفــتــار نــبـود

من عاشق و او زعشق من بی خـبر است

ای کــاش دل و دلــبــــر و دلـــدار نـبود

چون عود نبود چوب بید آوردم

روی سیه و موی سپید اوردم

خود فرمودی که نا امیدی کفر است

فرمان تو بردم و امید آوردم

کم نامه‌ی خاموش برایم بفرست

از حرف پرم گوش برایم بفرست

دارم خفه می‌شوم در این تنهایی

لطفاً کمی آغوش برایم بفرست

در وطن مثل غریبانم،نمی دانم چرا

روز و شب سر در گریبانم، نمی دانم چرا

هر که از روی دل جانم فدایش می کنم

مثل عقرب می زند نیشم، نمی دانم چرا

ای جمله بی کسان عالم را کس

یک جو کرمت تمام عالم را بس

من بی کسم و تو بی کسان را یاری

یارب تو به فریاد من بی کس رس

در بستر بی رحمی و خون زاده شدم

از اول عمر با جنون زاده شدم

خاکستریم .دست خودم نیست عزیز

ققنوسم از آتش درون زاده شدم

روبوسی آبدار با پنجره داشت

یکریز به گوش پنجره پچ پچ کرد

چک چک، چک چک، ... چکار با پنجره داشت

من کی ام؟ صیاد ناشی ، پس شکارم می گریزد

 آخر آن آهوی زیبا از حصارم می گریزد

می شود تنهایی من در جهان افسانه زیرا

هر کسی را دوست دارم ، از کنارم می گریزد

با خنده کاشتی به دلِ خلق ، «کاش ها»

با عشوه ریختی نمکی بر خراش ها

هرجا که چشم های تو افتاد فتنه اش

آن بخش شهر پر شده از اغتشاشها

گیسو به هم بریز و جهانی ز هم بپاش!

معشوقه بودن است و بریز و بپاش ها

ایزد که گفته بت نپرستید پس چرا؟

دنیا پر است این همه از خوش تراش ها؟!

از بس به ماهِ چشمِ تو پر میکشم ٬ شبی

آخر پلنگ می شوم از این تلاش ها!

تنهایی این نیست که هیچکس اطرافت نباشه!
این نیست که با کسی دوست نباشی!
این نیست که آدمی گوشه گیر و منزوی باشی!
این نیست که کسی باهات حرف نزنه!
این نیست که هیچوقت نتونی خوشحال باشی!
این نیست که کسی دوستت نداشته باشه! تنهایی، یه حس درونیه!
تنهایی یعنی "هیچکس نمیفهمه حالت بده ...

چشم مست تو عجب جلوه گه بیداد است

خم ابروی تو سرمشق کدام استاد است؟

خم ابروی تو را دیدم و رفتم به سجود،

صید را زنده گرفتن هنر صیاد است

وین باده ناب را خمار دگر است--

هر علم که در مدرسه حاصل گردد--

کار دگر است و عشق کار دگر است---

من آمده ام که با تو راهی بشوم---

آنی که تو از دلم بخواهی بشوم--

دریا بغلم کن بغلم کن دریا --

میخواهم از این به بعد ماهی بشوم

ه رقصبه به چه نشستنی

چه بر خاستنی

دیدنت دشوار است---

من که به معجزه عشق ایمان دارم-

میکشم آخرین دانه کبریتم 

را---هر چه بادا باد...

بیهوده در اضطراب ماندیم همه

در تاب و تب و عذاب ماندیم همه

این ساعت زنگ خورده هم زنگ نزد

عشق آمد و رفت و خواب ماندیم همه  

دیشب کلام نقره ی نازت عجیب بود
با من که آشنای تو بودم ، غریب بود
بود و میهمان و تو و ماه و آسمان
  زیبا خیال می کنم او یک رقیب بود 

ز چه ره تو آمدستی که چنین شکسته بالی
ز کدام قصه آیی که جدا ز حس و حالی
بنشستمت که آیی و که با منت نشینی
نه به یک شب و یکی روز که صد هزار سالی

من بی تو دمی قرار نتوانم کرد

احسان ترا شمار نتوانم کرد

گر بر تن من زبان شود هر مویی

 

سردم شده است و از درون می سوزم

حالا شده کار هر شب و هر روزم

تو شعر مرا بپوش سرما نخوری

کنارت روی شنها گریه کردم

ای رفته به قهر, وعده های تو چه شد

مهر تو کجا رفت و وفای تو جه شد

این تیرگی آخر ز کجا روی آورد 

ای آیی

نه رخسار صفای تو چه شد

در تاب و تب و عذاب ماندیم همه

این ساعت زنگ خورده هم زنگ نزد

عشق آمد و رفت و خواب ماندیم همه

تابوت برای من سفارش بدهید

باید بروم گور خودم را بکنم

لطفآ دو سه سط

ر مرگ را کش بدهید

بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت

زنهار به کس مگو تو این راز نهفت

هر لاله که پژمرد نخواهد بشکفت

وز دیده من بدین نهانی که تویی

وصاف ترا وصف نداند کردن

تو خود به صفات خود چنانی که تویی 

دریای سپهر را به جوش آوردیم

چون با تو خروش و جوش ما درنگرفت

رفتیم و زبانهای خموش آوردیم

ای روی تو آرزوی دیرینه‌ی ما

جز مهر تو نیست در دل و سینه‌ی ما

از صیقل آدمی زداییم درون

تا عکس رخت فتد در آیینه‌ی ما 

بود غم در دلم بسیار بسیار

نمی پرسی که چونی ای دل افگار

اگر پرسی برایت می شمارم

غم دل را چو نی با ناله زار 

تا شمع تو افروخت پروانه شدم

با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم

در روی تو بیقرار شده مردم چشم

یعنی که پری دیدم و دیوانه شدم
 

تو از دشت وفا یاد مرا گیر

سراغ داغ فریاد مرا گیر

قدم نه در کویر دیدگانم

ازین نامردمان داد مرا گیر

کنار چشمه ای بودیم در خواب

تو بـا جامی ربـودی ماه از آب

چو نوشیدیم از آن جـام گـــوارا

تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

میان عاشقان یکباره خیزم

و با فریاد و سوز و آه و ناله

بگویم دوستت دارم عزیزم 

خورشید رخا، ز بنده تحویل مکن

این وصل مرا به هجر تبدیل مکن

خواهی که جدا شوی ز من بی‌سببی؟

خود دهر جدا کند، تو تعجیل مکن

شبی غم با دل من گفتگو کرد  

مرا با چشم هایت روبرو کرد 

دلم می گفت هرگز عاشقت نیست 

ولی دست دلم را گریه رو کرد

آخر از ازعشقتو درب کلیسا میشوم 

میکشم دست از مسلمانی مسیحا میشوم 

می روم بر کشتی وصلت نشینم همچو نوح 

یا به ساحل می رسم یا غرق دریا می شوم 

شخصی بد ما به خلق میگفت  

ما ناخن او نمیخراشیم  

ما خوبی او به خلق گوییم  

تا هردو دروغ گفته باشیم 

گفته بودم که اگر بوسه دهی توبه کنم 

 بعد از آن بوسه دگر بار خطایی نکنم 

بوسه دادی و چو برخاست لبم از لب تو 

 توبه کرم که دگر توبه بیجا نکنم 

گفته بودی که چرا محو تماشای منی 

آن چنان مات که یکدم مژه بر هم نزنی 

مژه بر هم نزنم تا که زدستم نرود 

 ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدنی

من آمده ام که با تو راهی بشوم

آنی که تو از دلم بخواهی بشوم

دریا بغلم کن! بغلم کن دریا!

می خواهم از این به بعد ماهی بشوم

 با او بگو حکایت شب زنده داریم 

 با او بگو چه میکشم از درد اشتیاق  

  شاید وفا کند بشتابد به یاریم

تاکسی ازجان شیرین نگذردفرهادنیست 

 عاشقی مقدور هر عیاش  نیست 

   غم کشیدن صنعت نقاش نیست   

     فانوس به دست کوچه دیدار است 

    آنگونه تو را در انتظارم که اگر 

    این چشم بخوابد آن یکی بیدار است  

نگو بار گران بودیم و رفتیم 

نگو نامهربان بودیم و رفتیم 

نگو اینها دلیل محکمی نیست 

بگو با دیگران بودیم و رفتیم

نگهی کردی و از خود نگرانم کردی 

نگران پیش نگاه دگرانم کردی 

من نظر باز نبودم تو به یک چشم زدن  

در چرا گاه نظر چشم چرانم کردی

ای عشق پس از تو نان من اجر نیست

بی تو دلم از دریغ و حسرت پر نیست 

تو قسمت من نه مال  مردم بودی

 قربان دلم که مال مردم خور نیست 

تو از باغ نرگس فریبا تری 

 ز لبخند خورشید زیباتری 

تو آن شعر نابی که حافظ سرود 

 ولی از غزل هم تو گویاتری 

دانی که به دیدار تو چونم تشنه

هر لحظه که بینمت فزونم تشنه

من تشنه ی آن دو چشم مخمور توام

عالم همه زین سبب به خونم تشنه

«حافظ

زاهدی پرسید از فرزند خویش  

هیچ میدانی مسلمانی به چیست 

صدق و بی آزاری و خدمت به خلق 

هم عبادت هم کلید زندگیست 

گفت زین معیار اندر شهر ما  

یک مسلمان هست آن هم ارمنیست

عشق از ازلست و تا ابد خواهد بود 

جوینده عشق بی عدد خواهد بود        

                   فردا که قیامت آشکارا گردد          

                 هر دل که نه عاشق است رد خواهد بود

سنگ حرمت قبله ی پیشانی هاست 

همسایگی ات فخر خراسانی هاست
 

ننداخته تاس جفت هشت آوردیم
 

این قاعده ی قمار ایرانی هاست

 به غم کسی اسیرم که زمن خبر ندارد 

عجب از محبت من که در او اثر ندارد 

غلط است هر که گوید که به دل رهست دل را 

دل من زغصه خون شد ،دل او خبر ندارد